Keimpe Koopmans – Hoofdredacteur met gezag en visie

Keimpe Koopmans werd geboren in Friesland, in een tijd waarin kranten nog met lood werden gezet en nieuwsvergaring vooral mensenwerk was. Over zijn jeugd en opleiding is weinig bekend, maar al vroeg ontwikkelde hij een scherpe blik voor feiten, een feilloos gevoel voor taal en een vasthoudendheid die later zijn journalistieke stijl zou kenmerken. Na de Tweede Wereldoorlog trad hij in dienst bij Het Vrije Volk. Daar leerde hij het vak in een omgeving waar politieke kleur en journalistiek vaak hand in hand gingen, maar ook waar hij zijn eigen opvattingen over objectieve berichtgeving begon te vormen.

Opkomst bij de Amersfoortse Courant

In 1953 werd Koopmans op verzoek van directeur Wolf van drukkerij Onnes, uitgever van de Amersfoortse Courant en het Veluws Dagblad (AC/VD), aangesteld als chef-redacteur. Veertien jaar later, in 1967, werd hij hoofdredacteur. Hij bekleedde deze functie tot 1985, een periode waarin de krant groeide tot een regionale autoriteit met een oplage van circa 40.000 abonnees.

Koopmans was een hoofdredacteur van de oude stempel. Hij bepaalde grotendeels in zijn eentje de koers van de krant, las ’s ochtends als een van de eersten alle binnengekomen nieuwsberichten, en schreef bijna dagelijks het gezaghebbende driesterrencommentaar. Zijn feitenkennis was legendarisch; wie hem wilde tegenspreken, moest stevig in zijn schoenen staan.

Autoriteit met oog voor vernieuwing

Hoewel hij gold als een autoriteit in de klassieke zin van het woord, stond hij open voor vernieuwing. In de roerige jaren zestig en zeventig, toen redactieraden en redactiestatuten hun intrede deden, leerde hij goed omgaan met tegenspraak. Hij verzamelde geen ja-knikkers om zich heen en gaf zijn redacteuren veel vrijheid. Zo was de AC/VD een van de eerste kranten die foto’s in de weekendbijlage royaal ruimte gaf, met fotografen als Brand Overeem die wekelijks portretpagina’s maakten.

Koopmans hield van discussie, zowel binnen als buiten de redactie. Zijn vaste deelname aan het populaire radioprogramma TROS Journalistenforum maakte hem ook landelijk bekend. Vooral zijn verbale duels met de communist Wim Klinkenberg waren fel en vermakelijk.

Maatschappelijke positie en strategisch inzicht

Hij behoorde tot de notabelen van Amersfoort, onder meer als lid van de Rotary Club. Hoewel zijn redactie daar vraagtekens bij zette, gebruikte hij dit netwerk juist als bron van tips en informatie. Hij voerde fel strijd voor de zelfstandigheid van zijn krant, onder meer door bij een overname door Wegener te bedingen dat de AC/VD zelf haar persdienst mocht kiezen. Zijn strategisch inzicht leverde hem de bijnaam “boerenslim” op.

Hoofdredacteur in Apeldoorn

In 1985 werd Koopmans benoemd tot hoofdredacteur van de Nieuwe Apeldoornse Courant (NAC). Hij transformeerde dit lokale sufferdje tot een volwaardig dagblad. Tot aan zijn pensioen bleef hij in Apeldoorn aan als hoofdredacteur, waarbij hij zijn opvolger, Henk Visser, zelf aanwees.

Persoonlijke kant

Koopmans liet weinig los over zijn privéleven. Hij stond niet bekend als een “peoplemanager” en toonde zelden emotie. Een uitzondering vormde zijn jubileum na veertig jaar journalistiek, toen hij bij het overhandigen van een cadeau in tranen uitbarstte. Zijn verdriet betrof volgens eigen zeggen de “belabberde toestand van de wereld” en in het bijzonder zijn zorgen om Israël, een land dat hem na aan het hart lag.

Na het overlijden van zijn vrouw veranderde de ooit zo zelfverzekerde en gezaghebbende hoofdredacteur in een meer kwetsbare man. Hij sprak toen openlijker over zijn verzetsverleden, zijn dochter en schoonzoon, en vooral over zijn kleinkinderen, op wie hij apetrots was.

Laatste jaren

In zijn laatste jaren trok hij zich terug uit het journalistieke leven. Zijn waardering voor de krant, waaraan hij decennialang zijn stempel had gedrukt, verdween. Hij weigerde te betalen voor een abonnement en vond de inhoud niet meer de moeite waard. Bekenden merkten op dat hij steeds meer eenzaamheid uitstraalde.

Op hoge leeftijd overleed Keimpe Koopmans, die door velen nog altijd “meneer Koopmans” werd genoemd. Zijn nalatenschap is die van een man die een krant wist te vormen naar zijn eigen visie, maar die tegelijk ruimte liet voor tegenspraak en creativiteit. Hij stond symbool voor een generatie hoofdredacteuren die niet alleen de koers van hun krant bepaalden, maar ook het journalistieke landschap van hun tijd mede vormgaven.