In september 1967 kleurde het Monseigneur Nolensplein in Apeldoorn-Zuid vrolijker dan ooit tevoren. Midden op het plein, voor de bekende Centra-markt, verscheen niemand minder dan Pipo de Clown. Gekleed in zijn bontgekleurde kostuum, met zijn rode neus, oranje haren en brede glimlach, bracht hij een moment van magie naar de stad. Voor even leek de dagelijkse sleur plaats te maken voor verwondering en kinderlijke opwinding.
De aankomst van een held
Het was een zaterdagmiddag toen de koets met Pipo de Clown het plein opreed. Kinderen stroomden toe, ouders verzamelden zich aan de rand van de stoep, en etalageruiten weerkaatsten het zonlicht op de bonte kleuren van zijn kostuum. Pipo stapte uit, zwaaide groots naar het publiek en nam plaats op een houten krukje, precies voor de ingang van de supermarkt.
Daar, in het hart van de wijk, ontvouwde zich een tafereel dat voor velen levenslang zou worden herinnerd. Kinderen mochten één voor één naar voren komen voor een praatje, een handdruk of een foto. Sommigen zaten op zijn schoot, anderen bleven wat verlegen naast hem staan, maar allemaal straalden ze.
Een lach voor iedereen
Niet alleen de kinderen genoten van het bezoek. Moeders stonden glimlachend toe te kijken, vaders legden het moment vast met hun camera’s. Het plein stond vol. Er werd gelachen, geroepen en gezongen. Het was alsof Pipo heel even de wereld had stilgezet.
De kracht van verwondering
Wat deze middag zo bijzonder maakte, was niet alleen het bezoek van een bekende televisieclown, maar vooral het gevoel dat hij bracht. Pipo was geen gewone gast. Hij was een droom die tot leven kwam. Zijn aanwezigheid bracht kleur in een tijd waarin televisie nog beperkt was en echte ontmoetingen met bekende figuren zeldzaam waren. Voor veel kinderen was dit het eerste moment dat televisie werkelijkheid werd.
Een gewone middag in Apeldoorn-Zuid werd een klein stukje geschiedenis.
